کتک مفصل به نیروهای خودی پس از شکست دشمن فرضی! - مجله فروشگاهی

به گزارش خبرنگاران و به نقل از فاش، طبق هماهنگی با فرمانده یکی از گروهان های گردان عمار، قرار شد که وی با تعدادی از نیروهایش در ارتفاع مستقر شوند و به محض رسیدن رزمندگان گردان کمیل به این نقطه، به نیروهای ما حمله فرضی نمایند و با توجه به آموزش هایی که داده شده بود، نیروهای ما باید سریع عکس العمل نشان داده و از خود دفاع می کردند و خودشان را به بالای ارتفاع می رساندند.

اردوگاه قلاجه، اردوگاه تابستانی لشکر 27 محمد رسول الله (ص) بود که رزمندگان این لشکر همواره پیروز، در خرداد و تیر سال 62 در این اردوگاه حضور داشته و خود را برای انجام عملیات های سخت پیش رو آماده می کردند.

اردوگاه قلاجه بالای ارتفاع و خط الرأس بنا شده بود و 40 کیلومتر از اسلام آباد فاصله داشت و در پیچ های غیر مهندسی جاده اسلام آباد به سمت ایلام می رفتی و تقریبا گردنه قلاجه تمام می شد.

حاج جابر اردستانی یکی از فرماندهان گردان کمیل لشکر 27 محمد رسول الله (ص) در دوران دفاع مقدس، درباره روزهای حضورش در این اردوگاه گفته است:

سمت راست جاده اسلام آباد اردوگاه و تابلوهای نماد لشکر 27 محمد رسول الله و دژبانی اردوگاه نمایان بود و بعد از دژبانی ابتدا تدارکات لشکر و انبارها و کانکس ها و تسلیحات قرار داشت و همین طور به ترتیب، پرسنلی، تعاون و گردان ها، با فاصله در امتداد یک خط واقع شده بودند.

گردان های بلال، حمزه، ابوذر و... از تیپ 3 ابوذر، تا اواسط اردوگاه قرار داشتند و از تیپ 2 سلمان نیز گردان های میثم، انصار و... و در انتهای اردوگاه هم جاده ای پر از سنگلاخ وجود داشت. در اردوگاه یک پیچ با شیب نسبتاً تندی بود که معروف شده بود به پیچ یا گردنه حاجی پور؛ چراکه چادر فرماندهی تیپ یکم عمار و مقر فرماندهی شهید حاجی پور در آن جا قرار داشت.

جمعی از رزمندگان گردان کمیل لشکر 27 محمد رسول الله (ص) در اردوگاه قلاجه

(چهار نفر از این رزمندگان شهیدان شاهی، کاظمی، دولتی و میرصانعی هستند)

رزمندگان هر روز در دویدن صبحگاهی، موقع رد شدن از کنار چادر شهید حاجی پور، با وی شوخی هایی می کردند و ایشان هم با مهربانی تمام، جواب ابراز احساسات آن ها را می داد و خیلی هم باصفا بود و نیروها هم دوستش داشتند.

بعد از شیب، ابتدا گردان مقداد، سپس گردان کمیل و بعد گردان مالک قرار داشتند و در انتهای جاده و اردوگاه نیز گردان عمار مستقر بود. همچنین در ادامه مقر گردان کمیل و پشت چادرها، گروهان شهید صدوقی ابتدای شیاری بود که سرازیری و با شیب های تند و دارای صخره ها و درخت های بلوط، انگور و انجیر وحشی بود که برای عبور و آموزش و تمرینات راهپیمایی و صخره پیمایی و همین طور آموزش راپل از آن استفاده می کردند.

بیشتر شب ها و یا روزها، از این شیار خشن و بی رحم با سختی و مشقت فراوان عبور می کردیم و در جهت نکات آموزشی مانند این که اگر حمله ای شد، چگونه باید خود را به بالای ارتفاع برسانیم، گفته می شد؛ چراکه صحبت هایی وجود داشت مبنی بر این که عملیات بعدی در منطقه بین ازگله و شیخ صالح، یعنی ارتفاعات بمو، سمت چپ ارتفاعات شاخ شمیران و برددکان و ارتفاعات بمو و تنگه سرتک که یک جاده ای از میان آن می گذشت و ارتباط بین ایران و عراق را برقرار می کرد و خیلی هم صعب العبور بود، صورت می گیرد.

کار تمام بود و همه مسئولین گردان ها و گروهان ها در اطلاعات لشکر که در منطقه شناسایی می کردند، تقریباً فهمیده بودند که قرار است عملیات روی بمو انجام گردد؛ بنابراین این جا بود که اهمیت انتخاب این اردوگاه و بدن سازی نیروها معنا پیدا می کرد.

چندین شیار در انتهای گردان ها وجود داشت که یکی از این ها در پشت مقر گردان کمیل بود و ما معمولاً با اجازه و یاری و همراهی شهید معصومی و برادر رضا بختیاری که معاون گردان بود و همین طور شهید خدایی که خیلی خندان و باصفا، اما در کار خیلی جدی بود، از این شیارها با آن اوصافی که گفتم، به خوبی استفاده می کردیم و گه گاهی نیز مشکلاتی هم به وجود می آمد؛ مثل شکستگی پا، در رفتگی و... .

انتهای شیار، شیب خیلی وحشتناکی همراه با صخره ها بود که به جاده ورودی شهر گیلان غرب ختم می شد و این شیار آبریزگاه و محل عبور سیلاب ها بود؛ البته گه گاهی هم با حیوانات وحشی برخورد داشتیم؛ اما یا به نیروها نمی گفتیم و یا اگر هم متوجه می شدند، حیوان وحشی از برخورد با این همه نیرو بیشتر از آن ها می ترسید و معمولا فرار می کرد.

بعد از عبور از شیار و رسیدن به جاده ورودی گیلان غرب، در امتداد جاده، حدود یکی دو کیلومتر راهپیمایی می کردیم و قبل ورود به شهر، دوباره سمت راست وارد شیار می شدیم؛ البته این بار تماماً سر بالایی بود و نِق و نوق نیروها بلند می شد؛ ولی فایده ای نداشت و باید تحمل می کردند.

رزمندگان گردان کمیل لشکر 27 محمد رسول الله (ص) در اردوگاه قلاجه در کنار شهید همت

(شهیدان امیر نان گیر، میرصانع و ابراهیم معصومی، در محضر شهید محمد ابراهیم همت دیده می شوند)

یک جاهایی باید چند نفری یاری می کردند؛ یا قلاب می گرفتند و یا با طناب از شیار و صخره ها بالا می رفتیم؛ خلاصه انتهای شیار به گردان عمار ختم می شد. معولاً راهپیمایی از ساعت 10 یا 11 شب شروع می شد و تقریباً ساعت 6 یا 7 صبح روز بعد بود که وارد اردوگاه می شدیم و بعضاً نماز صبح را در جهت می خواندیم؛ البته ناگفته نماند که بعضاً مانورهایی با همکاری دیگر گردان ها نیز در همین جهت انجام می شد.

یک بار با صحبت هایی که با برادر مقدم جو و برادر بختیاری انجام شد، تصمیم گرفتیم که یک نیم چه مانوری در اواسط شیار که یک کمی مسطح و از دو طرف ارتفاع بود، برگزار کنیم؛ بنابراین طبق هماهنگی با برادر ابراهیمی فرمانده یکی از گروهان های گردان عمار قرار شد که وی با تعدادی از نیروهایش در ارتفاع با سلاح های جنگی و واقعی مستقر شوند و به محض رسیدن ما به این نقطه، به نیروهای ما حمله فرضی نمایند و با توجه به آموزش های داده شده بود، نیروهای ما باید سریع عکس العمل نشان داده و از خود دفاع نموده و خودشان را به بالای ارتفاع برسانند.

همچنین مقرر شده بود که وقتی نیروهای ما به نزدیکی قله رسیدند، دشمن فرضی فرار کند؛ ولی آن ها این موضوع را نمی دانستد. خلاصه ما به نقطه مورد نظر رسیدیم و حمله فرصی انجام و طبق روال، درگیری شروع و حرکت نیروها به طرف قله شروع شد.

نیروهای مدافع (گردان عمار) پا به فرار گذاشتند؛ ولی یکی دو تا از آن ها نتوانسته بودند که به موقع فرار نمایند و گرفتار نیروهای ما افتادن و بچه ها هم حسابی از خجالت شان درآمدند و کتک مفصلی به آن ها زدند، بچه های ما قبول نمی کردند که این ها خودی هستند و با هماهنگی خودمان این کار را انجام داده اند. برادر ابراهیمی تا چند وقت، وقتی که ما را می دید اخم می کرد و چپ چپ نگاه می کرد و هر وقت اسم مانور مشترک می آوردیم، از ما فراری بود.

همین آموزش های سخت، باعث شده بود که بدن سازی خیلی خوبی انجام گردد و همه نیروها برای حضور در عملیات، قبراق و آماده شوند. از طرفی دیگر بنا به دلایلی، عملیات منحل شد؛ ولی بعد، گردان کمیل به نمایندگی لشکر 27 در عملیات والفجر 3 شرکت کرد. گردان کمیل با سربلندی در این عملیات شرکت کرد و با کمترین تلفات، فقط یکی دو تا شهید و چند نفر مجروح، ماموریت خود را انجام داده و ارتفاعات قله قندی، تپه تخم مرغی و... را فتح کرد و با پیروزی و سربلندی خود، باعث حفظ اعتبار لشکر 27 شد؛ چراکه لشکر 27 هنوز از فشار عملیات والفجر مقدماتی و والفجر یک بیرون نیامده بود و بیشتر کادر گردان های لشکر شهید شده بودند. انتخاب اردوگاه قلاجه هم به همین خاطر؛ یعنی کادرسازی و انجام ماموریت های آفندی بود.

بعد از عملیات والفجر 3، نیروها به عنوان تشویقی، مرخصی گرفتند و یک سفر مشهد هم رفتند و بعد از آن، در منطقه حضور پیدا نموده و مجدداً آماده عملیات شدند؛ ولی این بار در منطقه مریوان و دشت شیلر و ارتفاعات کانی مانگا.