کودکی که در تصویر ماند؛ درباره رابرت اوانز که از مردان بزرگ هالیوود بود - مجله فروشگاهی

سال 2003 برت مورگن و نانت برنستاین مستندی درباره اسطوره کمپانی پارامونت، رابرت اوانز، تهیه کننده مشهور ساختند. اسم فیلم را از روی کتابی برداشتند که خود اوانز سال 1994 خاطراتش را در آن نوشته بود: کودکی که در تصویر ماند. مثل خیلی دیگر از مستندهای پرتره این فیلم هم روی دوش جذابیت کاراکتر محوری اش یعنی رابرت اوانز می گذشت. منتقد اینترتینمنت ویکلی پربیراه نگفته بود که: این فیلم مثل یک آب نبات فروشی برای خوره فیلم هاست.

رابرت اوانز در این فیلم خاطرات عجیب و غریبی تعریف می نماید. استفانی زاخارک می گوید: چه قدر از حرف هایی که اوانز در این مستند می زند حقیقت دارد؟ اهمیتی ندارد چون در عوض بسیار سرگرم کننده است.

فیلم هایی که اوانز پشتشان بود هم همین ویژگی را داشتند. اوانز متولد سال 1930 در نیویورک بود و چند روز پیش در سن 89 سالگی درگذشت. نگاهی داریم به مهم ترین فیلم هایی که به عنوان میراث اوانز از او به جای ماندند.

پدرخوانده یک و دو

• عنوان اصلی: The Godfather
• کارگردان: فرانسیس فوردکوپولا
• محصول 1972 و 1974

در هر دو قسمت پدرخوانده رابرت اوانز به عنوان تهیه کننده اجرایی از طرف استودیو حضور داشت. دو شاهکار تاریخ سینما که نیازی به معرفی ندارند. قسمت اول امتیاز 100 از 100 را از منتقدان گرفته و امتیاز قسمت دوم هم در سایت متاکریتیک 90 از 100 است. فیلم داستان یک خاندان مافیایی سیسیلی در آمریکا را روایت می نماید. دون ویتو کورلئونه پدرخوانده است و از میان همه پسرهایش که در دم و دستگاه پدر هستند هیچ کدام به اندازه مایکل که خودش را همواره از کسب و کار خانوادگی دور نگهداشته محبوب پدر نیستند.

مایکل به دلایلی مجبور می گردد جای پدر را بگیرد و اتفاقا شایسته ترین فرد برای پدرخوانده شدن است.

قسمت اول پدرخوانده برنده سه جایزه اسکار شد و قسمت دوم شش جایزه اسکار به خانه برد. در هر فهرست تاریخ سینمایی می تواند نامی از پدرخوانده پیدا کنید. فیلمی که باعث شد رابرت اوانز در اوج به کسب و کار تهیه کنندگی سینما راه پیدا کند.

محله چینی ها

• عنوان اصلی: چاینا تاون
• کارگردان: رومن پولانسکی
• محصول 1974

اولین فیلمی که نام اوانز را به عنوان تهیه کننده بر سر زبان ها انداخت. داستان یک کارآگاه خصوصی به نام جیک گیتس که توسط زنی استخدام می گردد تا شوهرش را تعقیب کند. بعدتر گیتس متوجه می گردد که برایش پاپوش دوخته اند. بعد هم پای زنی وسط می آید که معادلات را پیچیده تر می نماید.

سال 1971 بود که رابرت اوانز به رابرت تاونی 175 هزار دلار پیشنهاد داد تا فیلمنامه ای براساس رمان گتسبی بزرگ بسازد. اما تاونی احساس کرد که نمی تواند کاری بیشتر از آن چه اسکات فیتزجرالد در رمانش انجام داده بود، با فیلمنامه پیش ببرد. به جایش تقاضای دستمزد 25 هزاردلاری کرد که داستان خودش را به نام محله چینی ها بنویسد. اوانز آن قدر باهوش بود که با درخواست او موافقت کند.

منتقدان عاشق این فیلم نوآر شدند و بازی های جک نیکلسون و فی داناوی و فیلمنامه رابرت تاونی را ستایش کردند. رابرت اوانز اولین نامزدی اسکارش را برای این فیلم کسب کرد و رابرت تاونی برنده جایزه اسکار شد. فیلم تقریبا در همه بخش های اصلی نامزد جایزه اسکار شد اما مهم تر از آن میراثی است که محله چینی ها در سینما به جا گذاشت.

دونده مارتون

• عنوان اصلی: Marathon Man
• کارگردان: جان شله زینگر
• محصول 1976

رابرت اوانز برای این فیلم از یک جشنواره ایتالیایی برنده جایزه شد. یکی از معدود جوایزی که در عمرش برنده شد. عجیب است که چنین تهیه کننده بزرگی در هالیوود تا این حد چه در مقام تهیه کننده فیلم های درجه یکی مثل دونده مارتون و محله چینی ها و چه مدیر فراوری فیلم هایی مثل قصه عشق آرتور هیلر و سرپیکو سیدنی لومت نادیده گرفته شد.

دونده ماراتون تریلر تعلیق برانگیزی بود که از روی یکی از رمان های ویلیام گلدمن، یکی از بهترین نویسندگان و فیلمنامه نویسان هالیوود اقتباس شده بود. گروه بازیگران فیلم فوق العاده بودند: داستین هافمن، سر لارنس الیویه، روی شیدر.

فیلم داستان یک دانشجوی فارغ التحصیل رشته تاریخ است که وسط یک توطئه بین المللی به صورت ناخواسته گیر می افتد. توطئه ای که یک سر آن الماس های دزدیده شده، یک سر مجرم جنگی تبعید شده نازی و سر دیگرش یک مامور یاغی دولت است.

آن موقع رابرت اوانز رقم هنگفت 500 هزار دلاری به گلدمن پرداخت کرد که حق ساخت کتاب او را بخرد. اوانز معتقد بود که این کتاب خود سینماست و به همین دلیل ارزش خرید داشته. به گفته اوانز داستان های کمی پیدا می شوند که قابلیت تبدیل شدن به فیلم را داشته باشند و این کتاب گلدمن یکی از آن ها بود. اوانز می گفت بعد از کتاب پدرخوانده این بهترین رمانی بود که خوانده.

خشونت فیلم در آن موقع بحث برانگیز شد. بعضی از منتقدان آن را برای فیلم ضروری می دانستند و بعضی دیگر معتقد بودند که میزان خشونت آن بیش از حد است.