نامه ای به رئیس جمهور منتخب - مجله فروشگاهی

نوتیفیکیشن های موبایل دختر و پسرتان چپ و راست، دینگ دینگ می نماید و پر است از تبریک های پرتعداد دوستان و فامیل که انتخاب شما را به آنها تبریک می گویند. اما همین طور که چنگال توی دست تان روی سر کاهوی سالاد شام انتخاب تان فرود می آید؛ همین طور که در کنار برترین هایتان دارید شام انتخاب تان را نوش جان می کنید، لطفا التفاتی هم به خانواده چند نفره ما بکنید.

آقای رئیس جمهور آینده!

کاش فکری برای هم سن و سال های پدر ما ـ آقا فرامرز ـ بکنید که مجبور نباشند برای فرار از خجالت زن و بچه شان، در آستانه 70 سالگی تا ساعت ده و نیم شب، توی شهر پرترافیک دودگرفته، دنده چاق نمایند. کاش نقشه ای داشته باشید برای زن هایی مثل مادر من؛ برای پری خانم که تا یک سال قبل، حتی در 66سالگی هم برای اثبات علاقه اش به شوهر؛ برای این که پا به پای او بار زندگی را به دوش بکشد می رفت آرایشگاه زنانه سر خیابان سوم و به خاطر چهارصد هزار تومان در ماه، موهای مشتری ها را از روی سرامیک های برق افتاده کف آرایشگاه جمع می کرد. کاش مثلا در خصوص امثال احسان؛ برادر عظیمم دو دو چهارتایی نموده باشید.

چون بعد از آن پاپوشی که به ناحق برایش درست کردند، بین سازمان های دولتی سرِ نخواستنش دعوا افتاد. البته که عزت دست خداست؛ اما بعد از خالی شدن جیب و رفتن آبروی احسان، سعیده همسرش هم پشتش را خالی و گوشه عافیت را انتخاب کرد.

کاش برنامه ای برای شادی های این مملکت که همگی خواهرهای کوچک تر من هستند داشته باشید که هیچ پدری از ترس جور نبودن جهیزیه شادی خانه اش، خواستگارها را رد نکند.

آقای رئیس جمهور آینده!

معیشت، فرهنگ و اخلاق گمشده های امروز این جامعه 80 میلیونی است. در پیشگاه خدای عظیم قسم تان می دهم اگر برنامه ای برای فقرات یاد شده ندارید، اگر بناست خدای نانموده، این مردم زجرکشیده و خسته، خودشان بمالند یا بالای جنازه عزیزشان یک نفر بگوید خدا را شکر بیمه بودند، از همین حالا عطای ریاست را به لقایش ببخشید و با خانواده عزیزتان، به زندگی نرمال خودتان ادامه بدهید که فردای محشر، کار با کرام الکاتبین است.

محمد لطفی - روزنامه نگار / روزنامه خبرنگاران