جکسن، جان هیولینگز - مجله فروشگاهی

نویسنده: Edwin Clarke

مترجم: مرتضی شمشیری

[jān hiyulingz jaksƏn]

John Hughlings Jackson

(ت. پراویدنس گرین، گرین همرتن، یوکشِر، انگلستان، 15 فروردین 1214/ 4 آوریل 1835؛ و. لندن، انگلستان، 15 مهر 1291/ 7 اکتبر 1911)، عصب شناسی بالینی، فیزیولوژی اعصاب.

پدر جکسن، سیموئل، خرده مالکی بود که در ملک شخصیش زراعت می کرد؛ مادرش، سئرا هیولینگز پیشین، تباری ویلزی داشت. غیر از جان سه فرزند پسر و یک دختر در خانواده بود؛ برادرانش به نیوزیلند مهاجرت کردند و خواهرش با دکتر لنگدیل نامی ازدواج نمود. جکسن در مدارس کوچک روستایی تحصیل کرد، و از این دوره زندگیش اطلاع زیادی در دست نیست جز آن که تحصیلات عمومی وی محدود بود. در پانزده سالگی به شاگردی دکتر اندرسن، یکی از مدرّسان مدرسه پزشکی بیمارستان یورک، که اکنون متروک شده است، عایدی و از 1234 تا 1235 تحصیلات پزشکی را در مدرسه پزشکی بیمارستان سنت بارثالومیو در لندن به اتمام رساند، و درجه پزشکی انگلستان را که در آن زمان متداول بود- با اسم عضو کالج سلطنتی جرّاحان و دارنده گواهینامه انجمن داروسازان- احراز کرد. سپس به اسم جرّاح مقیم در درمانگاه به بیماستان یورک مراجعت کرد، و این سمت را تا 1238، که به لندن بازگشت، حفظ کرد؛ در این هنگام تصمیم گرفت که بیش از پزشکی به مطالعه فلسفه بپردازد.

جانات هاچینسن، که او هم از اهالی یورک بود، جکسن را منصرف کرد، و وی در سال 1238 به اسم کارمند بیمارستان رایگاه متروپولیتن استخدام شد و در همان هنگام در رشته آسیب شناسی بیمارستان لندن تدریس و سخنرانی می کرد. در 1239 درجه دکتری پزشکان لندن پذیرفته شد. در 1242 پزشکیار بیمارستان لندن و، در 1253، پزشک بود؛ تا 1273 به صورت کارمند شاغل باقی ماند، سپس تا 1290 به اسم پزشک مشاور خدمت کرد. وابستگی عمده دیگر جکسن، به بیمارستان ملّی بیماران افلیج و صرعی، واقع در میدان کوئین، از 1241 به اسم پزشکیار آغاز شد؛ در 1246 به مقام پزشکی کامل ارتقا یافت، و در 1285 در سمت پزشک مشاور بازنشسته شد. جکسن مناصب دیگری هم در بیمارستانهای لندن داشت، که مهمترین آنها از 1240 در بیمارستان چشم مورفیلدز بود؛ علاوه بر این، مطبّی خصوصی هم داشت.

جکسن در 1247 به عضویت کالج سلطنتی پزشکان لندن برگزیده شد، و در سالهای بعد برای سخنرانیهای مشهور و بسیار مهم کالج و همچنین برای مشارکت در مدیریّت از وی دعوت شد. در 1257 به عضویت انجمن سلطنتی عایدی و در 1264 اولین رئیس انجمن عصب شناسی شد، انجمنی که بعداً در انجمن سلطنتی پزشکی ادغام گشت.

در 1244 با دختر عمویش ایلیزبث دید جکسن ازدواج کرد؛ آنان صاحب فرزندی نشدند، و ایلیزبث در 1255 در اثر ناراحتی مغزی عروقی درگذشت. جکسن و همسرش هر دو در خانه شماره 5 میدان منچستر درگذشتند، و اقامتگاه وی امروز با پلاک آبی رنگی که به آن خانه الصاق شده معین گشته است. او به نوعی از سرگیجه مزمن مبتلا بود و در اثر سینه پهلو بدرود حیات گفت.

جکسن مردی بشدّت کمرو، محجوب، و وسواسی بود که اثر فعالیتهای اجتماعی را دوست نمی داشت. او فردی ملایم و همواره مؤدب بود، و طبع بذله گوی ظریفی داشت که تا حدی پنهان مانده بود. هرگز در ابراز هیجان افراط نمی کرد، و صداقت و نیک اندیشی وی باعث شده بود که همواره بر تلاشهای دیگران ارج نهد. هیچ اعتقاد مذهبی ای نداشت و حیات بعد از مرگ را انکار می کرد.

درباره خلاقیت نبوغ جکسن مطالب زیادی نوشته شده است، نبوغی که در اصل به قدرت وی در واگرایی و همگرایی وابسته بود. او، نظیر معاصرش چارلز داروین، از تیزترین قوای مشاهده برخوردار بود و در عین حال می توانست از مفهومهای فلسفی، همراه با جامعیّت نظر، استادانه استفاده کند. می توانست از یک سو توجه ساعیانه ای به ریزترین جزئیات عصب شناسی بالینی موضعی، که با دقّتی بی سرانجام تجزیه و تحلیل می کرد، داشته باشد و از سوی دیگر می توانست در زمینه کل سلسله اعصاب نتیجه گیری های کلی کند و آموزه هائی بنیادی مطرح نماید. خواندن نوشته های وی به دلیل سبک پیچیده و کسالت آورشان، که ناشی از احتیاج وسواس آمیز وی به اصلاح و مستند بودن گفته ها و مکررگویی است، معمولاً مشکل به نظر می رسد.

اولین مقاله جکسن در 1240، و آخرین مقاله اش در 1288 انتشار یافت. متأسفانه او هرگز نظریاتش را به نحوی منظم ثبت نمی کرد، ولی نوشته های پراکنده اش در علوم عصب شناختی را می توان در شش حوزه اختصاصی جمع بندی نمود. نوشته های او حجیم و سرشار از عقایدی است که فقط قسمتی از آنها را می توان در اینجا عرضه کرد. زیرا بیان بیشتر عقاید جکسن به طور اختصار، خواه به سبب گستردگی و ظرافتشان و خواه به سبب انباشتگی غنی پدیده های بالینی گوناگونی که مؤید آنها است، کاری است ناممکن.

هنگامی که جکسن نخست در میدان عصب شناسی بالینی وارد شد، این رشته انبوه آشفته ای از داده های بالینی و آسیب شناختی در مورد بیماریهائی بود که معمولاً دلیلشان شناخته نشده بود. فیزیولوژی اعصاب هم دوره طفولیتش را می پیمود. در طول حیات وی و در نتیجه فعالیت مشترک درمانگاههای عصب شناسی، خصوصاً در پاریس، هایدلبرگ، وین، نیویورک، و فیلادلفیا و مؤسسه شخصی وی در میدان کوئین، نظم برقرار شد، روشهای معاینه بالینی معمول گشت، علل بیماریها (معمولاً بر اساس پیشرفتهای حاصل در فیزیولوژی یا آسیب شناسی) کشف شدند، پیشرفتهائی در فیزیولوژی حاصل شد، و اصول عصب شناسی نوین پدید آمد. در این شرایط بود که جکسن، به سبب احاطه اش در جمع آوری اطلاعات و تشریح اصول بنیادی، گوی سبقت را ربود. اگرچه به اسم بزرگترین متخصص علوم بالینی قرن نوزدهم بریتانیا مورد تحسین بود، وی هیچ کار تجربی انجام نمی داد و بندرت از ریزبین استفاده می کرد؛ ولی دقیقاً به اهمیت آنها واقف بود و وسیعاً در کتابها مطالعه می کرد. وی شیفته مشاهدات بالینی، تجزیه و تحلیل واقعیتها، و استدلال فلسفی بود.

جکسن، که بدین سان مجهز شده بود، تمام علوم عصب شناختی را عمیقاً زیر نفوذ قرار داد. او از اطلاعات مربوط به کار غیرعادی دستگاه عصبی برای شرح کار طبیعی سلسله اعصاب استفاده می کرد. اعتقاد جکسن از این قرار بود: هرگاه در مورد من گمان رفته باشد که مطالعه فیزیولوژی بیماری دستگاه عصبی را دست کم گرفته ام، آنگاه منظورم غلط فهمیده شده است. در واقع، تصور می کنم که بی توجهی به این امر نشان دهنده فقدان دانش است، اما بی توجهی به امور بالینی از فقدان تجزیه و ذکاوت حکایت می نماید. هرگز نباید فراموش کنید که ممکن است در معرض این خطر قرار گیریم که آموزش زیاد دیده باشیم اما هنوز پرورش نیافته باشیم. این طرز تفکر امروز هم پذیرفتنی است. وی به دلیل شناسی بیماری و لیست بندیهای آن کمتر توجه داشت تا به تفسیر اختلافها بر حسب فیزیولوژی. جکسن همواره می خواست بداند که چگونه یک نشانه مریضی می تواند کار طبیعی را آشکار سازد و چگونه آگاهی از یک بیماری می تواند خواصّ پویای طبیعی سلسله اعصاب را روشن نماید. خلاصه، وی بر پیشرفت عصب شناسی بالینی، فیزیولوژی اعصاب، و روان شناسی در سده نوزدهم تأثیر عمیق نهاد و در سده بیستم همچنان به تأثیرگذاری ادامه می دهد.

جکسن در اوایل زندگی زیر نفوذ چهار تن بود: تامس لیکاک، که وی را با مکتب همبستگی بالینی- آسیب شناختی پاریس و با عصب شناسی بالینی آشنا کرد؛ جاناتان هاچینسن، که روح سنّت هانتری در زمینه معاینه بسیار دقیق و اصول زیست شناسی و فیزیولوژی مرضی را در وجود او دمید؛ شارل برون سکار، که وی هم جکسن را برانگیخت که توجهش را به سلسله اعصاب معطوف نماید؛ و هربرت اسپنسر، که نظریه اثبات گرایانه تکاملی وی جکسن را به برخی از آموزه های عصب شناختی بنیادی رهنمون شد.

نخستین نوشته های جکسن عمدتاً به مسائل چشم پزشکی مربوط است. چشم بین (ophthamoscope) را هلمهولتس در 1230 اختراع نموده بود؛ و جکسن هنگامی که ده سال بعد کار عصب شناسی خود را آغاز کرد بر اهمیت آن به اسم ابزار تشخیص و وسیله مورد احتیاج عصب شناسان در مطالعه بیماریهای چشم تأکید کرد. وی در لندن سنّتی را پی نهاد که هنوز هم وجود دارد، و آن سنّت این بود که عصب شناسان را با بیمارستانهای چشم پزشکی مرتبط ساخت. او یکی از اولین کسانی بود که بر روابط میان بیماری چشمی و مغزی تأکید می کرد و در مورد خیز و پرخونی چشم و تورم عصب بینایی مطالب مفصّلی نگاشته است؛ خلاصه ای از این کار را در سال 1250 منتشر کرد و مقالات زیادی هم درباره فلجهای چشمی نوشت. از این رو خدمت جکسن به پیشرفت چشم پزشکی و چشم پزشکی- عصب شناسی خدمت مهمی است، و در تمام دوران کار علمیش ادامه داشت.

قبل از جکسن تصور می شد که پدیده های مربوط به صرع از پیاز مغز تیره (بصل النّخاع) ناشی می شوند، و کاری که او کرد بیش از کار هر کس دیگر به پیشرفت در جهت مفهوم کنونی انجامید. او هر حمله ای را وضعیتی تجربی می انگاشت که از آن راه، با مشاهده و استنتاج، می توانست بر نحوه کار مغز طبیعی دانش تازه ای بیفزاید. وی تشنج را، در سطح فیزیولوژیک، نه یک بیماری بلکه نشانه ای از بیماری می دانست، و آن را این گونه تعریف می کرد: نوعی تخلیه اتفاقی، زیاده از حد، و نامرتب بافت عصبی در عضله. واژه تخلیه یک پیش بینی الهام شده از پدیده های برقی بود. جکسن اولین کسی بود که محل این اختلال را در قشر مخ مشخص کرد؛ و از تجزیه و تحلیل دقیق خود درباره صرعِ نوعِ موضعی، با جریان رویدادهایش، که اصطلاح خود او بود، نتیجه گرفت که بیماری در این حالت محدود به قسمت معینی از یک نیمکره مغز است. این نوع حمله غش موضعی، یا تشنجی که یکطرفه آغاز می گردد، قبلاً به وسیله ل. ف. براوه [در Recherches Sur les Symptoms et le traintement de lépilepsie hémiplégique] (تحقیقات مربوط به نشانه ها و درمان صرع نیمه فلجی)، رساله پاریس، شماره 118 (1206/ 1827)] و دیگران بیان شده بود، اما اهمیت آن ناشناخته مانده بود؛ از این رو بر آن بحق نام صرع جکسنی نهاده شده است.

جکسن هر جلوه ای از صرع موضعی را مورد توجه قرار می داد؛ و او برای نخستین گزارش مناسبش درباره غش چنگکی هم معروفیت دارد، غشی که متضمن حالت خواب آلودگی، خطای حس بویایی یا چشایی، و جویدن یا مزه کردن بی اختیار است. زوال هوشیاری در هنگام بروز انواع شدید (صرع بزرگ) و خفیف (صرع کوچک) هم او را به شگفت آورده بود؛ وی توانست ثابت کند که صرع به دامنه وسیعِ تخلیه مربوط است. در مورد شناخت دلیل صرع، وی غالباً به تغییر آسیب شناختیِ عمده ای برنمی خورد و اختلال در تغذیه یاخته های مغزی را مطرح می نماید، که ممکن است در برخی موارد شرح مناسبی باشد. توجه جکسن به صرع، وی را به چندین کشف مهم در فیزیولوژی عصبی رهنمون شد، که مهمترین آنها مشخص مواضع مربوط به پوسته مغز و کار قوه ناطقه بود.

یکی از برجسته ترین خدمات جکسن به علوم عصب شناسی تأکید وی در این نکته بود که محل کارهای عصبی در نواحی پوسته مغزی متمرکز است. او این نکته را از مطالعاتش در صرع موضعی و از ملاحظات فلسفی استنتاج کرد، و در مورد اخیر بوضوح زیر نفوذ هربرت اسپنسر بود و کار بروکا را تکمیل کرد. تا 1269 در عقیده اش پابرجا بود، و در همان سال بود که فریچ و هیتسیش به نحوی تجربی نشان دادند که تحریک برقی پوسته مغز باعث حرکت عضو مربوط در طرف مقابل می گردد. دیگران بسرعت این امر را تأیید کردند؛ ولی مهمترین آنالیز تأیید کننده، آنالیز فریئر بود که هدفش آزمودن کامل نظر جکسن بود. جکسن نه اعتقادی به موزائیکهای دقیق قشر مغز داشت و نه به مراکز پراکنده؛ اما در مورد مرکز حرکات، او وجود یک ناحیه حرکتی را مسلّم فرض می کرد و به الگوئی از پوسته مغز پی برد که امروزه پذیرفته شده است، و به درجه بندیها و تداخلشان توجه نمود. در آن زمان عقاید او که به عقاید نوین نزدیکترند تا به عقاید معاصران وی مورد قبول همگان نبود.

مطالعه جکسن درباره مصروعانی که حملاتشان موجب اختلال گفتار می شد به وی امکان داد که فیزیولوژی گفتار، خصوصاً سازوکارهای مرکزی آن را، آنالیز کند. جکسن، برخلاف معاصرانش، که برای مظاهر مختلف کار قوه ناطقه در جستجوی مراکز دقیق مغزی بودند، ترجیح می داد که اساس فیزیولوژیک آن را روشن سازد. وی به این نتیجه رسید که در گفتار دو جزء وجود دارد. اوّل گفتار عقلی یا حکم کننده، که واحد آن عبارت است از حکمی با ترتیب دقیق واژه ها، و نه واژه، اگرچه هر واژه منفردی در صورتی ممکن است ارزشی حکمی داشته باشد که، در هنگام بیان شدن، واژه های دیگر فهمیده شوند. دوم گفتار عاطفی، که احساسات را بیان می نماید اما هیچ ارزش حکمی ندارد. همان گونه که والش خاطرنشان نموده است، این تجزیه و تحلیل ساده ممکن است به حقیقت نزدیکتر باشد تا بسیاری از رهیافتهای تازه. نظر جکسن در مورد نقشهای مربوط به دو نیمکره مغز در فراوری و کنترل گفتار دیگر قابل قبول نیست.

نقایص حرکتی مختلفی که در اثر بیماری عصبی آشکار می گشتند اطلاعاتی برای جکسن فراهم آوردند که وی به یاری آنها توانست مفاهیم بنیادی خود درباره فعالیت سلسله اعصاب را توسعه دهد. حمله صرع گونه کانونیِ حرکتی، پدیده های گوناگون فلج ناقص، حرکات غیر ارادی دارء الرقص [بیماری عصبی ای که حرکات غیرارادی نامنظم از معینات آن است]، هر یک بخصوص برای تأیید عقایدش درباره نقش عملی پوسته مغز و مخچه بکار گرفته شدند. وی معتقد بود که مخچه حرکات ثابت (حالت انقباض فیزیولوژیک) را کنترل می نماید، در حالی که مخ کنترل کننده حرکات متغیر (انقباض و انبساطهای مکرر در عضلات) است، و این راه آموزه نوین مربوط به ماهیّت فعالیّت مخچه در حالت انقباض دایم را تنظیم نمود. همچنین، جکسن مشخص محل وظایف در مخچه را، که بتازگی به اثبات رسیده است، پیش بینی نموده بود. به تعبیر وی، حملات مغزی، که با غدّه های مخچه روی می دهند، از ساقه مغز سرچشمه می گیرند.

بنیادی ترین مفهوم عصب شناختی جکسن، یعنی تکامل و زوال سلسله اعصاب، باز تأثیرات اسپنسر و لیکاک را آشکار می سازد؛ برترین گزارش در این باره را در سخنرانیهای وی، مشهور به سخنرانیهای کرونی (1263)، می توان یافت. دستگاه عصبی از پایین ترین، ساده ترین، و غیر ارادی ترین مرکز، که از بدو تولد موجود است، به پیشرفته ترین، پیچیده ترین، و ارادی ترین مرکز تکامل می یابد. سه سطح ریخت شناسی و کارکردی وجود دارند: طناب نخاعی و پایه مخ، رشته های طویلِ آوران (afferent) و وابران (efferent) (شامل ارتباطهای پوسته ای آنها)، و پوسته مغزِ واقع در جلو پیشانی. بیماری به زوال، یعنی عکس تکامل، می انجامد؛ و همواره دو عنصر وجود دارند که در تصویر بالینی حاضرند: عنصر منفی، ناشی از تخریب موضعی، و عنصر مثبت، زاییده بافت زنده، که ممکن است از مرکز کنترل بالاتری آزاد شده باشند.

کتابشناسی

یکم. کارهای اصلی.

نوشته های جکسن مشتملند بر حدود 320 مقاله که منحصراً به عصب شناسی بالینی و فیزیولوژی دستگاه عصبی مربوطند. به رغم پافشاریهای اوسلر، ویر میچل، و ج. چ. پاتنم (Neurological Fragments) [پایین]، ص 25)، وی هیچ اقدامی در جهت تنظیم مجموعه آثار خود نکرد. با وجود این، دو مجموعه از آثارش در دست است، که هر دو را ج. تیلر ویراسته است: Selected Writings of John Huglings Jackson، 2 جلد (لندن، 1931)؛ یکم، on Epilepsy and Eplieptiform Convulsions، و دوم، Evolution and Dissolution of the Nervous System, Speech. Various Papers, Addresses and Lectures، همراه با کتابشناسی در جلد دوم، 485-498؛ و Neurological Fragmetns of J. Hughlings Jackson (لندن، 1925)، سلسله مقالات کوتاهی که ابتدا در مدت شانزده سال در Lan بچاپ رسیدند؛ همه این مقاله ها مربوط بودند به عصب شناسی بالینی و فیزیولوژیک، و هر یک به سبک ویژه جکسن نوشته شده بود. در Medc، 3 (1939)، 889-971، لیستی از آثار در صفحات 890-913 موجود است؛ و چهار تا از مقاله هایش در صفحات 918-971 تتازه چاپ شده اند.

مقاله های مهم، به ترتیب اسم، بدین قرارند:

ویژگی های کلی کارش در آثار زیر عرضه شده است: Neurological Faragments (بالا)؛ Notes on the Physiology and Pathology of the Nervous system، در Selected writings، دوم، 215-237؛ Nervous System، همان، 246-250، مجموعه سخنرانیهای گولستونی، 1869 (فقط خلاصه)؛ و on the Study of Diseases of the Nervous System، در Brain، 26 (1903)، 367-382.

خواندنیهای فرعی در این زمینه عبارتند از Jackson and His Influence on Neurology، از ا. ف. بازرد، در Lan (1934)، 909-913؛ و The Major Influences on the Early Life and Work of John Hyglings Jackson، از هـ. گرینبلات، در BMH، 39 (1965)، 345-376، همراه با لیستی از نوشته هایش از 1861 تا 1864.

آثار زیرین در زمینه پزشکی است: Lectures on optic Neutrits From Intracranial Disease، در Selected Writings، دوم، 251-264؛ Ophthalmology in Relation to General Medicine، همان، 300-319؛ و Ophthalmology and Diseases of the Nervous System، همان، 346-358.

Short studies on the History of ophthalmology, Hughlings Jackson, the Neurologic Ophthalmologist, With a Summary of His works، از ب. چانس، در AOP، 17 (1937)، 241-289، همراه با لیستی از مقاله های وی در زمینه چشم پزشکی؛ و The Opthalmological Observations of Hughlings Jackson and The Bearing on Nervous and other Diseases، از ج. تیلر، در PRSM، 9 (1915)، 1-28.

A study of Convulsions، در Selected Writings، یکم، 8-36، برترین مجموعه عقاید جکسن درباره سازوکارهای بنیادی صرع است. هم on the Anatomical, Physiological, and Pathological Investigations of Epilepsies، همان، 162-273؛ و Epileptic Attackks With a Warning of a Crude Sensation of smell and with the Intellectual Aura (Dreamy state)…، همان، 464-473.

تفسیرها عبارتند از: Jacksonian Convulsions: An Historial Note، از هـ. ل. پارکر، در Lan، 49 (1929)، 107-111؛ Huglings Jackson: Opinions concerning Epilepsy، از ا. ر. لنگ ورثی، در JNMD، 76 (1932)، 574-585؛ Jackson Epilepsy Backgroung and Postscript، از ج. جفرسن، در PGMJ، 11 (1935)، 150-162؛ و The Falling Sickness: A History of Epilepsy From the Greeks to the Beginings of Modern Neurology، از ا. تمکین (بالتیمور، 1945)، 288-323.

منطقه بندی پوسته مغز در آثار زیرین آنالیز شده است: Loss of Speech، در CLRMS، 1 (1864)، 388-471؛ On the Anatomical and Physiological Localisation of Movement in the Brain، در Selected Writings، یکم، 37-76؛ Observations on the Localisation of Movements in the Cerebral Hemipheres, as Revealed by Cases of Convulsion, Chorea, and Aphasia، همان، 77-89؛ و on Some Implications of Dissolution of the Nervous System، همان، دوم، 29-44.

Hughlings Jackson and the Cortical Motor centres in the Light of Physiological Research، از ا. هیتسیش، در Brain، 23 (1900)، 544-581؛ و The Human Brain and Spinal Cord، از ا. کلارک و د. اومالی (برکلی- لوس آنجلس، 1968)، 499-505.

در مورد اختلالهای گفتاری، on the Nature of the Duality of the Brain، دوم، 129-145؛ و on Affections of Speech From Disease of the Brain، همان، 155-204.

نوشته های فرعی عبارتند از Hughlings Jackson on Aphasia and kindred Affections of speech، از سر هنری هد، در Brain، 38 (1915)، 1-190؛ و Hughlings Jackson، از همو، در Aphasia and kindred Disorders of Speech، یکم (کمبریج، 1926)، 30-53؛ و Jacksonian Ideas and the Future With Special Refrence to Aphasia، از مک د. کریچلی، در BMJ، 2 (1960)، 6-12.

عملنمودهای حرکتی در آثار زیر آنالیز شده اند: Observations the Physiology and Pathology of Hemi- Chorea، در Selected writings، دوم، 238-245؛ on Certain Relations of the Cerebrum and cerebellum، همان، 452-458؛ درباره رفتار و حمله های مغزی، Brain، 29 (1906)، 425-440، 441-445.

on Dr. Hughlings Jacksons views of the Functions of the Cerebellum as Illustrated by Recent Research، از سر ویکتور هارزلی، در Brain، 29 (1906)، 446-466، سخنرانی هیولینگز جکسن (1906)؛ و The Human Brain and Spinal Cord، از ا. کلارک و د. اومالی (برکلی- لوس آنجلس، 1968)، 689-690.

درباره تکامل و زوال دستگاه عصبی، The Croonian Lectures on Evolution and Dissolution of the Nervous System، در Selected Writings، دوم، 45-75؛ ... Remarks on، همان، 76-118؛ و Relations of Different Divisions of the Central Nervous System to one Another and to Parts of the Body، همان، 422-443، اولین سخنرانی هیولینگز جکسن (1897).

نوشته های فرعی عبارتند از Dr. Hughlings Jacksons Principles of Cerebral Pathology، از ا. زیتیش، در PGMJ، 11 (1935)، 135-138؛ The Sources of Jacksonian Neurology، از و. ریس، در JNMD، 124 (1956)، 125-134؛ و مقاله ای از والش (پایین)، 127-130.

دوم. خواندنیهای فرعی.

علاوه بر آثاری که در بالا ذکر شدند، مراجعه به آثار زیر را هم می توان توصیه کرد: Obituary John Hughlings Jackson, M. D. st. And., F. R. c. p. Lond., L. L. D., D. sec. , F. R. S.، در Lan، 2 (1911)، 1103-1107، همراه با تصویر دانشمند؛ Obituary. John Hughlings Jackson, M. D., F. R. c. p., F. R. S. در BMJ، 2 (1911)، 950-954، همراه با تصویر؛ The Late Dr. Hughlings Jackson: Reocollection of da Lifelong Friendship، از ج. هاچینسن، همان، 1551-1554، تتازه چاپ در Neurological Fragments، 40-46؛ Jackson, John Hughlings (1835-1911)، از ج. تیلر، در Dictionary of National Biography, supp., 1901-1911، دوم، 356-358؛ و Biographical Memoir، در Neurological Fragments، 1-26.

هم (نوشته هائی که به ترتیب تاریخ لیست شده اند): Hughlings Jackson as Pioneer in Nervous Physiology and pathology، از و. برودبنت، در Brain، 26 (1903)، 305-366 (برخی از بحثهای آن منسوخ شده است)؛ Dr. John Hughlings Jackson، از ا. و. کَمبل، در MJA، 2 (1935)، 344-347؛ The Founders of Neruology، از و. لنوکس، ویراسته و. هیمیکر (اسپرینگ فیلد، ایلینویز، 1953)، 308-311؛ An original Clinical Record of Hughlings Jackson With an Interpetation، از و. ریس و و. گودی، در BMH، 29 (1955)، 230-238، مربوط به موردی از روان نژندی که در 1881 مشاهده شده بود؛ نوشته ای از گوردن هومز، در Grosse Nervenärzte; Lebensbilder، از ک. کوله، یکم (اشتوتگارت 1956)، 135-144؛ Hughlings JacksonT The Man: and the Early Days of the National Hospital، از مک د. کریچلی، در PRSM، 53 (1960)، 613-618؛ Contributions of John Hughlings Jackson to Neurology: A Brief Introduction to His Teaching، از ف. م. ر. والش، در ArNp (شیکاگو)، 5 (1961)، 119-131؛ و Hughlings Jacksons Influence in Psychiatry، از ا. استنگل، در BJPSY، 109 (1963)، 348-355.

در MedC، 3 (1939)، 913-914، لیستی از سی و هفت مقاله زندگینامگی هست، که از چهارده تای آن در بالا یاد شد.

منبع مقاله :

گیلیپسی، چارلز کولستون؛ (1387)، زندگینامه علمی دانشوران، ترجمه: احمد آرام... [و دیگران]، تهران: انتشارات علمی و فرهنگی، چاپ نخست

منبع: راسخون