استیضاح؛ راه حل یا راه فرار - مجله فروشگاهی

گروه دانشگاه خبرنگاران، امیرحسین کمانکش؛ از همان ابتدای فرایند صعودی نرخ تورم و ناتوانی دولت در تأمین ارز کشور بعد از ادعای تعامل با دنیا، زمزمهٔ استیضاح رئیس جمهور شروع شد. در سال 98 و پس از اتفاقات آبان ماه و اعتراضات به افزایش قیمت بنزین و وارد کردن کشور به شرایط نزدیک به جنگ داخلی توسط دولت، دوباره سخن از استیضاح به میان آمد که میسر نگشت. در این مدت هم برای چندمین بار و در پی فاجعه ای که دولت در شرایط معیشت مردم به وجود آورده و به تبع آن باعث کاهش اقتدار نظام در زمینه های مختلف شده و حتی توان تأمین ملزومات اولیه اداره کشور را هم ندارد، مسئلهٔ استیضاح به طور جدی تری در مجلس مطرح شده است. مهمی که البته همان طور که پیش بینی می شد، عزمی جدی برایش به وجود نیامد!

از تحلیل های رایجی که مخالفان استیضاح خیلی عامیانه مطرح می کنند (اگر استیضاح اتفاق بیفتد ایران به جنگ داخلی کشیده می شود، دولت به دست معاون اول ناتوان روحانی می افتد، فرصت محاکمه دولت از بین می رود، چیزی به سرانجام دولت نمانده و آورده ای ندارد، از منظر بین المللی جلوه خوبی ندارد(!) و...) که هیچ یک هم قابل پذیرش چه برای افکار عمومی و چه برای نخبگان نیست، که بگذریم و با دید انقلابی تر بنگریم، با یک ضعف بزرگ روبرو می شویم. ضعفی که علت اصلی عدم ثمربخش بودن استیضاح روحانی است. ضعف در لایهٔ ایده و حرف و ارائهٔ یک جایگزین قابل اعتماد در مقابل گفتمان روحانی برای ادارهٔ کشور.

جریانی که امروز عَلم استیضاح را به دست گرفته است و ایضاً جریانی که با عذر بدتر از گناه و تحلیل های فوق امنیتی و توجیهات آب دوغ خیاری به دنبال ممانعت از استیضاح می باشند، هر دو در حال فرار از واقعیتی هستند که وظیفهٔ سنگینی را به دوش آن ها می گذارد. این واقعیت همان خلأ یک ایده پیش برنده و حرف عملی برای اداره کشور از طرف جبههٔ انقلابی است و از آن جایی که کاری است محتاج تفکر، اصلاح طلبان و اصول گرایان که اساساً به دنبال منافع خود هستند، آن را نادیده می گیرند و عزمی هم بین قشر انقلابی برای تحقق آن دیده نمی شود.

به جای حرف های تکراری که به فردای استیضاح فکر نکردید و اغتشاش می شود یا این که اصلاً رأی خود مردم بوده پس چشمشان کور، که از گوشه و کنار حرف های مدعیان انقلابی گری شنیده می شود، خوب است نگاهی هم به دست های خالی خودمان بیندازیم. ببینیم که حرفی برای ادارهٔ کشور بعد از روحانی داریم؟ راهی برای برون رفت کشور از بحران های عمیق امروز می شناسیم؟ و ده ها سؤال دیگر که از دادن جوابی نصفه و نیمه به آن ها ناتوانیم.

امروز شرایطی را تجربه می کنیم که اصول گرایان هیچ برنامه ای برای یک روز بعد هم ندارند و چشم امیدشان به 13 آبانی است که رئیس جمهور دشمن تعیین می شود. وقتی هم حسن روحانی و هم قاطبهٔ آقایان مجلس شرایطی یکسان دارند، چه تفاوتی دارد چه کسی رئیس جمهور باشد؟ حتی اگر روحانی استیضاح بشود، قرار است با چه ایده و گفتمانی امید و اعتماد مردم جلب شود؟ آیا قرار است انقلابی ها مثل سال 96 دل ببندند به دست های خالی یک نفر و با حساب اینکه دیگری انتخاب نشود از او حمایت کنند؟ یا به دنبال یک اصول گرای تکنوکرات بفرایند تا با تفکر هاشمی کشور را بیشتر در باتلاق فرو ببرد؟ که اگر این گونه عمل شود قطعاً نباید انتظار حمایت از جانب مردم را داشت!

نکته ای که حائز اهمیت است این است که قرار نیست کشور با لودر به پیش برود و کار کردن صرف، چه جهادی باشد یا نه، تغییری در شرایط ایجاد کند. تا زمانی که نتوانیم در تمام ابعاد حرفی محکم و قابل اعتماد برای اداره کشور ارائه دهیم و به تناسب آن فردی توانمند را معرفی کنیم، استیضاح که هیچ، حتی انتخابات 1400 هم مانند هل دادن ماشینی با لاستیک پنچر به سمت پرتگاه است؛ چرا که منتقدان دولت حتی نتوانستند عدم کارآمدی برجام که خسارت محض است را برای مردم جا بیندازند، چه رسد به این که بخواهند بر تفکر آنها پیروز شوند و نتیجه آن هم می شود رفتن حسن و آمدن علی و باقر و دیگران!

وقت آن رسیده است که نخبگان انقلابی به جای استحاله شدن در کارزار سهم خواهی سیاسی اصول گرایان و جست وجو کردن سخنان رهبر معظم انقلاب برای توجیه اعمال آقایان، به تبیین و پیاده سازی رهنمودهای اساسی ایشان در جهت استقرار دولت جوان حزب اللهی بپردازند و دست از وقت کشی بی مورد بر سر مسئلهٔ بی ثمری چون استیضاح بردارند.

امیرحسین کمانکش - کارشناسی هوافضا دانشگاه صنعتی امیرکبیر

انتشار یادداشت های دانشجویی به معنای تأیید تمامی محتوای آن توسط خبرنگاران نیست و صرفاً منعکس کننده نظرات گروه ها و فعالین دانشجویی است.